Tim Buckley-Happy Time

Σκεφτηκα να πω σε ολους χρονια πολλα ετσι, με αυτο το τραγουδακι απο τον Tim Buckley.Happy time λεει.
Αυτο το πινελακι που τιναζει την μαυρη σκονη απο πανω μου συνεχιζει να κανει καλη δουλεια.
Λοιπον... ευχομαι σε ολους μας να εκτιμησουμε στο μελλον τις μικρες στιγμουλες που μας δινουν χαρα και να μην πολεμαμε τα προβληματα μας.Να τα αφηνουμε να περνουν απο μεσα μας και να φευγουν χωρις να μας αφηνουν σημαδια.
Φιλια και υγεια σε ολους και ενα μεγαλο ευχαριστω στους μπλογκο-συντροφους...

οχι το μπαρ κατω απ'τη θαλασσα αλλα η θαλασσα μεσα στο μπαρ

θαλασσα απο μπλε αλκοολ με μικρες βαρκες σε σχημα μπουκαλιων.

Αν ηταν πρασινη θα σε σκοτωνε .

Πορτοκαλι ηλιος που σε ζεσταινει με δυο φιγουρες στη μεση (αγγελοι θα'ναι λες).

Δεν υπαρχουν αγγελοι σου λεω, ομως δεν το πιστευω.

Κατω απο τα φωτα, γινονται ανακρισεις, στη σειρα.

Θα μπορουσε ομως απλα να ειναι ενα μπαρ.

Ενα απο αυτα που σου αρεσει να πηγαινεις μονος και να φανταζεσαι οτι βλεπεις θαλασσες και βαρκες και ηλιους και αγγελους να πετουν.

Απλα ενα μπαρ...

μας λειπεις...

Μαιανδρε, μας λειπεις.
ελπιζω να ειναι για λιγο...

η απορια...

ταβανι

η

πατωμα?

πανω

η

κατω?

ενοχος

η

αθωος?

ετσι ειναι...

Επενδύσεις διαφημίσεις , ένοχες και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά άπαντες στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς
με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή
αδιάφοροι χαζοί
Κάνω πως δεν ξέρω
πέφτω μες στα κύματα
άλλοι δρόμοι μας ενώνουν
κι άλλοι στα διλήμματα


σωκρατης μαλαμας...

το μονογραμμα

...παντα εσυ τ'αστερακι και παντα εγω το σκοτεινο πλεουμενο
παντα εσυ το λιμανι κι εγω το φαναρι το δεξια
το βρεγμενο μουραγιο και η λαμψη επανω στα κουπια
ψηλα στο σπιτι με τις κλιματιδες
τα δετα τριανταφυλλα, το νερο που κρυωνει
παντα εσυ το πετρινο αγαλμα
και παντα εγω η σκια που μεγαλωνει
το γερτο παντζουρι εσυ
ο αερας που το ανοιγει εγω
επειδη σ'αγαπω
και σ'αγαπω
παντα εσυ το νομισμα κι εγω η λατρεια που το εξαργυρωνει...

"το μονογραμμα" ο.ελυτης

Lhasa de Sela - De cara a la pared

Ακουστε τι βρηκα!!!
Υπεροχη?

κι αλλες ζωγραφιες σε στορια(και μια σε τοιχο)

Αυτα...

το στορι απο ενα στορι

Τεχνη (μια μορφη της ο-μορφη)

Ετσι ομορφαινουν τα στορια των μαγαζιων στη Βαρκελωνη

Δεν χρειαζονται φοβεροι καμβαδες και γκαλερι.

Ειναι η απλοτητα του νεου, του φθηνου, του παντου

και στην ελλαδα του απαγορευμενου.

Barceloneta...

Θα'θελα να ξαπλωνω διπλα στη θαλασσα και με κλειστα τα ματια να βλεπω τον ηλιο...
Να βλεπω το στεφανι του και να του αλλαζω με το μυαλο μου σχηματα.
Να τον κανω τετραγωνο,ρομβο,τριγωνο.
Να παιρνω το τριγωνο και να το κανω βαρκα και να ταξιδευω στις θαλασσες.
Να παιρνω λωριδες απο τη θαλασσα και να τις κανω μαντηλι στο λαιμο μου.
Να κανω τους αφρους απο τα κυμματα συννεφα και να πεταω...
Να πεταω με κλειστα τα ματια βλεποντας τον ηλιο...

coffee and cigaretts in a sunny day in Barcelona.
nice...
i dedicate this taste and feeling to every-one i love.
besos amigos

φευγω αγαπες.....
φευγω

ποτε θα μεγαλωσω επιτελους?

ειναι το παλι αργα το βραδυ.
παλι το μυαλο μου βομβαρδιζεται απο χιλιαδες ερωτησεις το λεπτο.
τελικα αναρωτιεμαι "μηπως εχασα κατι?".
τι ειναι αυτο που μου κλεινει καθε φορα τα ματια?
τι ειναι αυτο που με κανει να εμπιστευομαι τοσο πολυ κατι η καποιον?
τι με κανει να επαναλαμβανω τα ιδια λαθη?
τι ειναι φιλοτιμο?
ποτε θα μεγαλωσω?
αναρωτιεμαι που φταιω, γιατι μονο εγω φταιω, το ξερω.
παντα προσπαθουσα να ειμαι ενα απλο καλο ατομο.
αυτο για οσους με ξερουν, δεν μπορεσα να το καταφερω παντα.
και θυμωνα (και θυμωνω) και γκρινιαζα (και γκρινιαζω) και ολα τα καλα (και κακα ) που εχουν οι ανθρωποι.
ομως προσπαθησα πραγματικα και αυτο δεν το αμφισβητει κανεις,
να μην εκμεταλευτω...
εχω μια δουλεια που στη χειροτερη εχω 6 υπαλληλους και στην καλυτερη 9.
δυστυχως ειμαι "αφεντικο".
δεν ηθελα ποτε αυτον τον ρολο...απλα ετυχε.
δεν ηταν η δουλεια του μπαμπα.
δουλεψα παρα πολυ.... ε και?
ειναι τοση η μιζερια που υπαρχει σ'αυτον τον τοπο
που το μονο που μπορουν να κανουν οι ανθρωποι ειναι να κλεβουν...
το θεμα ειναι οτι δεν κλεβουν πια απο τους "πλουσιους" μονο.
κλεβουν ο,τι βρουν.
σημερα καταλαβα οτι με κλεβουν.
με πειραξε γιατι κατα καιρους εχω πεσει θυμα πολλες φορες.
πιο πολυ με οργιζει τι κανει εναν ανθρωπο να εξεφτελιστει ετσι.
ως τωρα κλεβαμε κανενα σαπουνι απο τον γουτζιδη(super πλουσιος της πολης) και νομιζαμε οτι "χτυπουσαμε" το κεφαλαιο...
τωρα φτασαμε να κλεβουμε ο ενας τον αλλον...
ναι θα κανω τα δεοντα, θα στησω παγιδα , θα τον/την πιασω, θα κανω μηνυση,θα παω στα δικαστηρια και στο προσωπο του/της θα εκδικηθω ολους αυτους που μου καναν το ιδιο.
και τι εγινε?
θα ερθει μετα καποιος αλλος και ξανα απο την αρχη.
τους ψηφησαμε την κυριακη ε?
καλα να παθουμε.
ποτε επιτελους θα μεγαλωσω και να βγαλω ενα σπαθι και να τους "καθαρισω" ολους?
ποτε?
ισως ποτε.....

νυχτες ποτισμενες με ρουμι

εχει παει πολυ πρωι πια.
αποφασισα να γραφω μονο με μικρα.
τερμα τα κεφαλαια, και ας σηματοδοτουν μια αρχη που τοσο λαχταρω.
σε λιγο θα καταργησω και τα κοματα και τις τελειες.
γιατι οχι?
ετσι και αλλιως αυτες οι εξομολογησεις εχουν καθαρα μορφη το λιγοτερο σαν σε αυτη στον εαυτο μου...
πολλοι λιγοι με διαβαζουν(καλο αυτο) μα νομιζω οτι αυτοι οι λιγοι καταλαβαινουν.
καπως ετσι ξεκινησα. περα απο την αναγκη μου να πω τις χαζομαρουλες μου, ηθελα να μαθαινω με πλαγιο τροπο τι κανουν καποιοι φιλοι που ειναι μακρυα. επρεπε να υπογραψω σαν blogger για να μπορεσω να στειλω μια καλησπερα.
λοιπον φιλε στην αθηνα μου λειπεις πολυ, ειδικα τετοιες ωρες που ξυπναω.αργα το βραδυ.τοτε ξυπνανε οι ψυχες.
σε διαβαζω και σε εχω κοντα.
ακουω μουσικη που δεν με συμφερει.ακου.

εδω στου δρομου τα μισα
εφτασε η ωρα να το πω
αλλα ειν' εκεινα που αγαπω
γι'αλλου γι'αλλου ξεκινησα
σε αληθινα στα ψευτικα
το λεω και τ'ομολογω
σαν να'μουν αλλος κι οχι εγω
μες στη ζωη πορευτηκα
οσο κι αν κανεις προσεχει
οσο κι αν τα κυνηγα
παντα παντα θα'ναι αργα
δευτερη ζωη δεν εχει....

τι να πω εγω η καημενη μπροστα στο μεγαλειο?
μονο να κουνησω το κεφαλι με ταπεινη αυτογνωσια,
στον τροπο που καποιος εγραψε τοσο απλα
αυτο που εγω προσπαθω να ταξινομισω στο μυαλο μου
και που το πνιγω σε αφθονο ρουμι απο φοβο μηπως και το μυαλο μου
ακουσει την ψυχη μου.
ειναι απιστευτο αυτο που βγαζει η νυχτα...
καθε κυτταρο ξυπναει και απολαμβανει
τη μουσικη και τις γουλιες ρουμι που συνεχιζει να ευχαριστει
τον ουρανισκο.
το σκεφτηκες ποτε φιλε οτι εχουμε ουρανισκο?
μικρο ουρανο μεσα μας.
με αστερια και και πλανητες.
αν ευχαριστιεται ο ουρανισκος μας , χαμογελουν τ'αστερια.
το σκεφτηκες ποτε?
αναρωτηθηκες ποτε αν εχεις ψυχη? και αν τελικα την βρηκες,
τι τελικα ειναι?
γιατι ειναι ετσι τα πραγματα?
αγαπας τον θυμο σου , τον θυμο μου, τη χαρα μου, τη χαρα σου,την απογνωση μας αναζητωντας εναν κοσμο που αλλιως τον θελαμε?
νιωθεις κι εσυ οτι κατι δεν ειναι αρκετο?
οντας ευλογημενη για την αγαπη που μου δινουν και που ισως δεν αξιζω,
αναρωτιεμαι συνεχεια.τι ειναι αυτο που με ενωνει με καποιους ανθρωπους?νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη.
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη,
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη....

βροχη μεσα στο δασος

Αυτη την καταπληκτικη βραδυα
που μυριζει βρεγμενα φυλλα και χωμα
πεταξα μια ευχη στον ουρανο
με οση δυναμη ειχα.
Στο δρομο οι λεξεις αγκαλιασαν τη βροχη
και γυρισαν πισω ανακατες.
Βρεχει επιθυμιες ανομολογητες
που δεν μπορεσαν να φτασουν ουτε τ'αστερια.
Παντα στα δυσκολα εγω,
δοκιμαζω ξανα και ξανα και ξανα...
Τα ιδια.
Αξιζε ομως την προσπαθεια...

Hasta la victoria siempre...

θελουμε να ειμαστε οπως ο che ... υπογραφει ο Fidel στη Santa Clara.

Βεβαια μαλλον αλλα εννοουσε και αλλα εκανε.Τι να πεις ομως???

ο καημενος ο Ernesto υπαρχει παντου.

Σε μπλουζακια,αναπτηρες,ποτηρακια,τασακια,κουτια απο σπιρτα,στυλο,μολυβια,σκουφια,κασκολ και σε ποσα αλλα...

Που να φανταζοταν την βιομηχανια που θησαυριζει με την επανασταση του και τον μπερε του.

Κατω απο αυτο το αγαλμα υπαρχει ενα δωματιο σαν μουσειο-μνημειο με προσωπικα αντικειμενα του και καποια ημερολογια με σκεψεις του.

Την ευλαβεια με την οποια κυκλοφορεις στον χωρο, δεν σου την επιβαλει κανεις παρα μονο η ιστορια και ο θρυλος.

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE......

το βλεμμα...

ενιωσα την αναγκη να σας δειξω αυτο το βλεμμα.
Θα ηθελα απο εσας τους λιγους που με ανεχεστε,
να μου πειτε τι βλεπετε...
ισως αν βλεπουμε ολοι το ιδιο ,κατι να αλλαξει.....

χωρις τιτλους και κορωνες

βρισκομαι σε ενα χωρο που εξακολουθω να υπαρχω εντεκα χρονια απο τη ζωη μου.Εδω βγαινει το νυχτοκαματο το δυσκολο.Αυτο του συμβιβασμου.Αυτο που σαν ενα σχοινι με δενει σε εναν τοπο που δεν θελω να ζω.Που θελω να ζησω?

Δεν εχει και πολλη σημασια ισως το που, ουτε το πως.

Ισως πιο πολλη σημασια εχει ο Μεγαλος Ερωτικος που ακουω αυτην την στιγμη.

Ναι το βρηκα τι εχει σημασια.

Ο ερωτας.

'η ακομα καλυτερα,

ο μεγαλος ερωτας.

Ποιος ειν' τρελος απο ερωτα?

Ας κανει λακκους την αυγη

να παμε εκει να πιουμε τη βροχη,

μια που εμεις σε οποια στεγη αραξουμε,

σε οποια αυλη

ο ανεμος χαλναει τον ουρανο

τα δεντρα

κι 'η στειρα γη

μεσα σε μας βουλιαζει...

Αυτα τα λογια ειπε ο Γιωργος Σαρανταρης...

Στην φωτογραφια υπαρχει ερωτας.

Ερωτας ομως για το χρωμα τ'ουρανου,

για την φωτια που στο βαθος καιει,

για τις πετρες που ξαπλωναμε και ακουγαμε απ'αυτες τους ψυθηρους ολων αυτων που αγαπηθηκαν επανω τους...

Ερως ζωο αγερωχο και ηχηρο

τοσο ωστε δεν ξεχωριζει το χτυπημα που καταφερει

απο εκεινο που δεχεται...

Καλημερες.....

ποιος ειπε οτι το ηλιοβασιλεμα ειναι ωραιο μονο στη Σαντορινη?
μετα απο ενα ελληνικο νησι τη Σαμοθρακη, να και μια γευση απο ενα αλλο νησι πολυ-πολυ μακρυα απο εδω καπου στην λατινικη αμερικη.
καλο?

κυριακη πρωι με μασκα οξυγονου

Δροσια ενος πρωινου που επιμενει να μην χαμογελαει με φως.
Εχθες η βροχη τα ξεπλυνε ολα.
Ενω κρυωνω, δεν καλυπτω την γυμνια μου..
Σαν να τιμωρω το κορμι μου για τις απολαυσεις που εχασα.
Χιλιαδες στοματα με καλυπτουν παντου οπου κρυωνω και μεσα σ'αυτον τον οχλο του εαυτου μου ουρλιαζω και η φωνη μου γινεται θρο'ι'σμα.
Την φουστα μου την πηρε ο ανεμος.
Δεν προσπαθω να κρυψω την ντροπη μου.
Προς τι ο πολεμος στη μοναξια στη μεση του ωκεανου?
Ποια γοργονα θα κλεψει την μιλια μου για να σωσει το σκαρι μου απο ναυαγιο?
Κολυμπω στον αερα και πετω στο βυθο.
Δεν τα καταφερνω ουτε να πνιγω, ουτε να πεθανω απο ασφυξια ελειψει αερα...
Δεν πεθαινω και κανεις δεν με σωζει.
Και ποιος νοιαζεται τελικα να σωθει?
Συνεχιζω να κρυωνω και τα βλεφαρα μου κλεινουν απο το βαρος των εικονων.
Πως να αντεξουν αλλωστε εκατομμυρια κινησεις ενος και μονο φυλλου στον ανεμο...
Ατελειωτη θλιψη στην πορεια μιας μερας που κραταει εκατον μια και μιση ωρες.
Ο χρονος συνεχιζει να περνα χωρις αποτυπωματα.
Αγνωστος ο ενοχος...
Συνεχιζω να κρυωνω.
Παγωνω και σαν πτωμα αλλαζω χρωμα.
Τα χειλη μου μελανα, αδυνατουν.
Τα χερια μου αδυναμα παραδιδονται υψωμενα , σαν να ικετευουν στον ουρανο, σ'αυτο το γκριζο πρωινο που παθητικα περιμενει το χειροτερο.
Λεω να κλεισω τα ματια μου στη μουσικη που επαναλαμβανεται χωρις διαμαρτυρια εδω και μια ωρα.
Τα κλεινω ετσι απλα και αρχιζω τα ονειρα

νεα για τον καιρο

ναι η βροχη σταματησε...

ποσο κοστιζει η ευτυχια?

μια δικη μου στιγμη ευτυχιας....Σαμοθρακη,ηλιοβασιλεμα απολυτη ηρεμια.Ποσο μου κοστισε? Τιποτα.Ισως μου κοστισε λιγη μελαγχολια. Δεν πειραζει,λεω.Φθινοπωρο ειναι θα περασει.

σιγουρα τα παιδια ολου του κοσμου εχουν μια σοφια στο βλεμμα που πολλοι θα ζηλευαμε.
δεν ξερω πως αυτα τα κουβανακια φανταζονται το μελλον τους.
κερδιζουν παντως μια στιγμη ευτυχιας καθως προσπαθουν ολα να χωρεσουν σε ενα καρε
μιας φωτογραφιας.
οι στιγμες ευτυχιας γινονται 2, οταν εχεις σκεφτει να φερεις απο την "πλουσια"χωρα σου,
απλες καραμελες της μιας δραχμης.
τοσο κοστιζει η ευτυχια γι'αυτα...

υγ. ο φιλος μου ο 0 comments με ρωτουσε τι ειναι η ζωη και η ευτυχια?

η απαντηση ηταν οτι ειναι συμμαθητες απο το λυκειο που αλλαξαν φυλο...

ποιος ειπε οτι ποναει παντα η πρωτη φορα?

πρωτη φορα σαν συγχρονο ατομο κι εγω ,σε πεισμα των γνωσεων μου για την τεχνολογια,
αποφασισα να εκτεθω σε οσους με γνωριζουν αλλα και σε αλλους
που δεν φταινε σε τιποτα.Η πρωτη φορα δεν ποναει αλλα με κανει αμηχανη.Ειδικα οταν αυτο που γραφω δεν ξερω καν πως θα βγει (αν τα καταφερω να διαβασετε ολα αυτα ).

Να ειστε ευγενικοι μαζι μου γιατι η μελαγχολια του φθινοπωρου δεν παιζεται

besos