Κοιτώ το ταβάνι και ένας ολόκληρος γαλαξίας κλεισμένος μέσα σε μία γυάλινη σφαίρα κρεμιέται από την οροφή.
Ένας γαλαξίας με έναν και μοναδικό-μοναχικό ήλιο...
Πιάνω κουβέντα μαζί του πίνοντας το γνωστό μου ρούμι και μου εξομολογείται ότι όσο και αν θέλει να βγει απο τη σφαίρα, δεν θα το κάνει ποτέ γιατί πολυ απλά, μετα την απόδραση δεν θα υπάρχει πια.
Πόσο δίκιο έχει...
