κυριακη πρωι με μασκα οξυγονου

Δροσια ενος πρωινου που επιμενει να μην χαμογελαει με φως.
Εχθες η βροχη τα ξεπλυνε ολα.
Ενω κρυωνω, δεν καλυπτω την γυμνια μου..
Σαν να τιμωρω το κορμι μου για τις απολαυσεις που εχασα.
Χιλιαδες στοματα με καλυπτουν παντου οπου κρυωνω και μεσα σ'αυτον τον οχλο του εαυτου μου ουρλιαζω και η φωνη μου γινεται θρο'ι'σμα.
Την φουστα μου την πηρε ο ανεμος.
Δεν προσπαθω να κρυψω την ντροπη μου.
Προς τι ο πολεμος στη μοναξια στη μεση του ωκεανου?
Ποια γοργονα θα κλεψει την μιλια μου για να σωσει το σκαρι μου απο ναυαγιο?
Κολυμπω στον αερα και πετω στο βυθο.
Δεν τα καταφερνω ουτε να πνιγω, ουτε να πεθανω απο ασφυξια ελειψει αερα...
Δεν πεθαινω και κανεις δεν με σωζει.
Και ποιος νοιαζεται τελικα να σωθει?
Συνεχιζω να κρυωνω και τα βλεφαρα μου κλεινουν απο το βαρος των εικονων.
Πως να αντεξουν αλλωστε εκατομμυρια κινησεις ενος και μονο φυλλου στον ανεμο...
Ατελειωτη θλιψη στην πορεια μιας μερας που κραταει εκατον μια και μιση ωρες.
Ο χρονος συνεχιζει να περνα χωρις αποτυπωματα.
Αγνωστος ο ενοχος...
Συνεχιζω να κρυωνω.
Παγωνω και σαν πτωμα αλλαζω χρωμα.
Τα χειλη μου μελανα, αδυνατουν.
Τα χερια μου αδυναμα παραδιδονται υψωμενα , σαν να ικετευουν στον ουρανο, σ'αυτο το γκριζο πρωινο που παθητικα περιμενει το χειροτερο.
Λεω να κλεισω τα ματια μου στη μουσικη που επαναλαμβανεται χωρις διαμαρτυρια εδω και μια ωρα.
Τα κλεινω ετσι απλα και αρχιζω τα ονειρα