Thursday, October 12, 2006

νυχτες ποτισμενες με ρουμι

εχει παει πολυ πρωι πια.
αποφασισα να γραφω μονο με μικρα.
τερμα τα κεφαλαια, και ας σηματοδοτουν μια αρχη που τοσο λαχταρω.
σε λιγο θα καταργησω και τα κοματα και τις τελειες.
γιατι οχι?
ετσι και αλλιως αυτες οι εξομολογησεις εχουν καθαρα μορφη το λιγοτερο σαν σε αυτη στον εαυτο μου...
πολλοι λιγοι με διαβαζουν(καλο αυτο) μα νομιζω οτι αυτοι οι λιγοι καταλαβαινουν.
καπως ετσι ξεκινησα. περα απο την αναγκη μου να πω τις χαζομαρουλες μου, ηθελα να μαθαινω με πλαγιο τροπο τι κανουν καποιοι φιλοι που ειναι μακρυα. επρεπε να υπογραψω σαν blogger για να μπορεσω να στειλω μια καλησπερα.
λοιπον φιλε στην αθηνα μου λειπεις πολυ, ειδικα τετοιες ωρες που ξυπναω.αργα το βραδυ.τοτε ξυπνανε οι ψυχες.
σε διαβαζω και σε εχω κοντα.
ακουω μουσικη που δεν με συμφερει.ακου.

εδω στου δρομου τα μισα
εφτασε η ωρα να το πω
αλλα ειν' εκεινα που αγαπω
γι'αλλου γι'αλλου ξεκινησα
σε αληθινα στα ψευτικα
το λεω και τ'ομολογω
σαν να'μουν αλλος κι οχι εγω
μες στη ζωη πορευτηκα
οσο κι αν κανεις προσεχει
οσο κι αν τα κυνηγα
παντα παντα θα'ναι αργα
δευτερη ζωη δεν εχει....

τι να πω εγω η καημενη μπροστα στο μεγαλειο?
μονο να κουνησω το κεφαλι με ταπεινη αυτογνωσια,
στον τροπο που καποιος εγραψε τοσο απλα
αυτο που εγω προσπαθω να ταξινομισω στο μυαλο μου
και που το πνιγω σε αφθονο ρουμι απο φοβο μηπως και το μυαλο μου
ακουσει την ψυχη μου.
ειναι απιστευτο αυτο που βγαζει η νυχτα...
καθε κυτταρο ξυπναει και απολαμβανει
τη μουσικη και τις γουλιες ρουμι που συνεχιζει να ευχαριστει
τον ουρανισκο.
το σκεφτηκες ποτε φιλε οτι εχουμε ουρανισκο?
μικρο ουρανο μεσα μας.
με αστερια και και πλανητες.
αν ευχαριστιεται ο ουρανισκος μας , χαμογελουν τ'αστερια.
το σκεφτηκες ποτε?
αναρωτηθηκες ποτε αν εχεις ψυχη? και αν τελικα την βρηκες,
τι τελικα ειναι?
γιατι ειναι ετσι τα πραγματα?
αγαπας τον θυμο σου , τον θυμο μου, τη χαρα μου, τη χαρα σου,την απογνωση μας αναζητωντας εναν κοσμο που αλλιως τον θελαμε?
νιωθεις κι εσυ οτι κατι δεν ειναι αρκετο?
οντας ευλογημενη για την αγαπη που μου δινουν και που ισως δεν αξιζω,
αναρωτιεμαι συνεχεια.τι ειναι αυτο που με ενωνει με καποιους ανθρωπους?νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη.
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη,
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη....



4 comments:

Filotas said...

Κι όμως μέσα στις καρδιές μας είσαι μεγάλη και μπόλικη!
Καλημέρες!

maria_pin said...

Τι μας ενώνει με κάποιους ανθρώπους? Εγώ νομίζω οτί είναι οι στιγμές που περάσαμε μαζί, μιλώντας, γελώντας, η απλώς χάνοντας τον καιρό μας, όπως λέει και το τραγούδι. Και αν είμαστε μακρυά, πάλι κάπου συναντιώμαστε και τα λέμε, και ας είναι και δυκτιακά! Φιλάκια ψυχή μου..

0comments said...

To cd αυτό είναι το αγαπημένο μου όταν είμαι σπίτι σου.
Να 'σαι καλά πουλί μ!

cuentos_nat said...

μου λειψατε....