η πρασινη βαρκουλα

Και αν δεν φυγω με το πρασινο αυτοκινητο,θα παρω την πρασινη βαρκουλα

και θα της βαλω και ενα κοκκινο πανι για να προκαλω τους αεριδες σαν να 'ναι ταυροι και να με παρασερνουν σε ολες τις θαλασσες...

το πρασινο αυτοκινητο

Σας υποσχομαι οτι μολις θα το διορθωσουν, θα το κλεψω και μ'αυτο θα γυρισω ολον τον κοσμο.

Δεν ξερω ομως αν θα χαρω ή θα κλαψω μ'αυτα που θα δω...

Η επιθυμια ειναι παντα η προτεραιοτητα, αντεχω ομως την αληθεια?

ετσι αναρωτιεμαι...

ενημερωση

καποιος απο Αθηνα με ενημερωσε για δυο διευθυνσεις πολυ ενδιαφερουσες.
Ριξτε μια ματια...
http://athens.indymedia.org/?lang=el
http://athens.indymedia.org/publish.php3?lang=el

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν μια μουσικη που ενιωθε οτι υπαρχουν δυο τεραστια ηχεια που την δυναμωναν ωστε να την ακουει ο κοσμος ...ομως αυτα την καταπιεζαν και την περιοριζαν αναμεσα τους, τοσο που κανεις δεν την ακουγε.

Αποφασισε λοιπον να παει αναμεσα σε δυο καλωδια.Παλι το ιδιο ενιωθε και τελικα σκεφτηκε να υπαρχει μονο μεσα στην καρδια μας και να μας αναστατωνει οποτε θελει αυτη.

Ζητω η ελευθερια των ηχων που διαλεγουν τη διαθεση μας...

Ζητω στη μουσικη που μας θυμιζει πως να νιωθουμε...

νυχτα του δεκεμβρη με ομιχλη

Νιωθω τοσο τυχερη που αυτο το εχω διπλα μου καθε μερα...

αποζημειωνομαι για ο,τι εχω διαλεξει να κανω για να ζησω και με πληγωνει.

Περπατησα αργα το βραδυ και η ομιχλη μου θολωσε τα ματια.

Ακομα ετσι ειναι...

καλο ταξιδι

Ετσι λοιπον, μια μερα με ομιχλη και κρυο διαλεξες να ταξιδεψεις.

Δεν γυρισες ουτε μια στιγμη να κοιταξεις τι αφησες πισω σου.

Ανεβηκες στην βαρκουλα σου που την στολισες με φωτακια για να σου φεγγουν τον δρομο μην χαθεις και εφυγες.

Μοιαζει απιστευτο που δεν θα σε ξαναδουμε ποτε.

Εγινες αγγελουδι που ταξιδευει στον ουρανο.

Καλο ταξιδι Μπαμπη...

Tim Buckley-Happy Time

Σκεφτηκα να πω σε ολους χρονια πολλα ετσι, με αυτο το τραγουδακι απο τον Tim Buckley.Happy time λεει.
Αυτο το πινελακι που τιναζει την μαυρη σκονη απο πανω μου συνεχιζει να κανει καλη δουλεια.
Λοιπον... ευχομαι σε ολους μας να εκτιμησουμε στο μελλον τις μικρες στιγμουλες που μας δινουν χαρα και να μην πολεμαμε τα προβληματα μας.Να τα αφηνουμε να περνουν απο μεσα μας και να φευγουν χωρις να μας αφηνουν σημαδια.
Φιλια και υγεια σε ολους και ενα μεγαλο ευχαριστω στους μπλογκο-συντροφους...

οχι το μπαρ κατω απ'τη θαλασσα αλλα η θαλασσα μεσα στο μπαρ

θαλασσα απο μπλε αλκοολ με μικρες βαρκες σε σχημα μπουκαλιων.

Αν ηταν πρασινη θα σε σκοτωνε .

Πορτοκαλι ηλιος που σε ζεσταινει με δυο φιγουρες στη μεση (αγγελοι θα'ναι λες).

Δεν υπαρχουν αγγελοι σου λεω, ομως δεν το πιστευω.

Κατω απο τα φωτα, γινονται ανακρισεις, στη σειρα.

Θα μπορουσε ομως απλα να ειναι ενα μπαρ.

Ενα απο αυτα που σου αρεσει να πηγαινεις μονος και να φανταζεσαι οτι βλεπεις θαλασσες και βαρκες και ηλιους και αγγελους να πετουν.

Απλα ενα μπαρ...

μας λειπεις...

Μαιανδρε, μας λειπεις.
ελπιζω να ειναι για λιγο...

η απορια...

ταβανι

η

πατωμα?

πανω

η

κατω?

ενοχος

η

αθωος?

ετσι ειναι...

Επενδύσεις διαφημίσεις , ένοχες και ανακρίσεις
Εποχές για λεφτά άπαντες στα χαμηλά
Με θεούς φοβερούς
με θρησκείες τρομοκράτες
Με ληστές στην αυλή
αδιάφοροι χαζοί
Κάνω πως δεν ξέρω
πέφτω μες στα κύματα
άλλοι δρόμοι μας ενώνουν
κι άλλοι στα διλήμματα


σωκρατης μαλαμας...

το μονογραμμα

...παντα εσυ τ'αστερακι και παντα εγω το σκοτεινο πλεουμενο
παντα εσυ το λιμανι κι εγω το φαναρι το δεξια
το βρεγμενο μουραγιο και η λαμψη επανω στα κουπια
ψηλα στο σπιτι με τις κλιματιδες
τα δετα τριανταφυλλα, το νερο που κρυωνει
παντα εσυ το πετρινο αγαλμα
και παντα εγω η σκια που μεγαλωνει
το γερτο παντζουρι εσυ
ο αερας που το ανοιγει εγω
επειδη σ'αγαπω
και σ'αγαπω
παντα εσυ το νομισμα κι εγω η λατρεια που το εξαργυρωνει...

"το μονογραμμα" ο.ελυτης

Lhasa de Sela - De cara a la pared

Ακουστε τι βρηκα!!!
Υπεροχη?

κι αλλες ζωγραφιες σε στορια(και μια σε τοιχο)

Αυτα...

το στορι απο ενα στορι

Τεχνη (μια μορφη της ο-μορφη)

Ετσι ομορφαινουν τα στορια των μαγαζιων στη Βαρκελωνη

Δεν χρειαζονται φοβεροι καμβαδες και γκαλερι.

Ειναι η απλοτητα του νεου, του φθηνου, του παντου

και στην ελλαδα του απαγορευμενου.

Barceloneta...

Θα'θελα να ξαπλωνω διπλα στη θαλασσα και με κλειστα τα ματια να βλεπω τον ηλιο...
Να βλεπω το στεφανι του και να του αλλαζω με το μυαλο μου σχηματα.
Να τον κανω τετραγωνο,ρομβο,τριγωνο.
Να παιρνω το τριγωνο και να το κανω βαρκα και να ταξιδευω στις θαλασσες.
Να παιρνω λωριδες απο τη θαλασσα και να τις κανω μαντηλι στο λαιμο μου.
Να κανω τους αφρους απο τα κυμματα συννεφα και να πεταω...
Να πεταω με κλειστα τα ματια βλεποντας τον ηλιο...

coffee and cigaretts in a sunny day in Barcelona.
nice...
i dedicate this taste and feeling to every-one i love.
besos amigos

φευγω αγαπες.....
φευγω

ποτε θα μεγαλωσω επιτελους?

ειναι το παλι αργα το βραδυ.
παλι το μυαλο μου βομβαρδιζεται απο χιλιαδες ερωτησεις το λεπτο.
τελικα αναρωτιεμαι "μηπως εχασα κατι?".
τι ειναι αυτο που μου κλεινει καθε φορα τα ματια?
τι ειναι αυτο που με κανει να εμπιστευομαι τοσο πολυ κατι η καποιον?
τι με κανει να επαναλαμβανω τα ιδια λαθη?
τι ειναι φιλοτιμο?
ποτε θα μεγαλωσω?
αναρωτιεμαι που φταιω, γιατι μονο εγω φταιω, το ξερω.
παντα προσπαθουσα να ειμαι ενα απλο καλο ατομο.
αυτο για οσους με ξερουν, δεν μπορεσα να το καταφερω παντα.
και θυμωνα (και θυμωνω) και γκρινιαζα (και γκρινιαζω) και ολα τα καλα (και κακα ) που εχουν οι ανθρωποι.
ομως προσπαθησα πραγματικα και αυτο δεν το αμφισβητει κανεις,
να μην εκμεταλευτω...
εχω μια δουλεια που στη χειροτερη εχω 6 υπαλληλους και στην καλυτερη 9.
δυστυχως ειμαι "αφεντικο".
δεν ηθελα ποτε αυτον τον ρολο...απλα ετυχε.
δεν ηταν η δουλεια του μπαμπα.
δουλεψα παρα πολυ.... ε και?
ειναι τοση η μιζερια που υπαρχει σ'αυτον τον τοπο
που το μονο που μπορουν να κανουν οι ανθρωποι ειναι να κλεβουν...
το θεμα ειναι οτι δεν κλεβουν πια απο τους "πλουσιους" μονο.
κλεβουν ο,τι βρουν.
σημερα καταλαβα οτι με κλεβουν.
με πειραξε γιατι κατα καιρους εχω πεσει θυμα πολλες φορες.
πιο πολυ με οργιζει τι κανει εναν ανθρωπο να εξεφτελιστει ετσι.
ως τωρα κλεβαμε κανενα σαπουνι απο τον γουτζιδη(super πλουσιος της πολης) και νομιζαμε οτι "χτυπουσαμε" το κεφαλαιο...
τωρα φτασαμε να κλεβουμε ο ενας τον αλλον...
ναι θα κανω τα δεοντα, θα στησω παγιδα , θα τον/την πιασω, θα κανω μηνυση,θα παω στα δικαστηρια και στο προσωπο του/της θα εκδικηθω ολους αυτους που μου καναν το ιδιο.
και τι εγινε?
θα ερθει μετα καποιος αλλος και ξανα απο την αρχη.
τους ψηφησαμε την κυριακη ε?
καλα να παθουμε.
ποτε επιτελους θα μεγαλωσω και να βγαλω ενα σπαθι και να τους "καθαρισω" ολους?
ποτε?
ισως ποτε.....

νυχτες ποτισμενες με ρουμι

εχει παει πολυ πρωι πια.
αποφασισα να γραφω μονο με μικρα.
τερμα τα κεφαλαια, και ας σηματοδοτουν μια αρχη που τοσο λαχταρω.
σε λιγο θα καταργησω και τα κοματα και τις τελειες.
γιατι οχι?
ετσι και αλλιως αυτες οι εξομολογησεις εχουν καθαρα μορφη το λιγοτερο σαν σε αυτη στον εαυτο μου...
πολλοι λιγοι με διαβαζουν(καλο αυτο) μα νομιζω οτι αυτοι οι λιγοι καταλαβαινουν.
καπως ετσι ξεκινησα. περα απο την αναγκη μου να πω τις χαζομαρουλες μου, ηθελα να μαθαινω με πλαγιο τροπο τι κανουν καποιοι φιλοι που ειναι μακρυα. επρεπε να υπογραψω σαν blogger για να μπορεσω να στειλω μια καλησπερα.
λοιπον φιλε στην αθηνα μου λειπεις πολυ, ειδικα τετοιες ωρες που ξυπναω.αργα το βραδυ.τοτε ξυπνανε οι ψυχες.
σε διαβαζω και σε εχω κοντα.
ακουω μουσικη που δεν με συμφερει.ακου.

εδω στου δρομου τα μισα
εφτασε η ωρα να το πω
αλλα ειν' εκεινα που αγαπω
γι'αλλου γι'αλλου ξεκινησα
σε αληθινα στα ψευτικα
το λεω και τ'ομολογω
σαν να'μουν αλλος κι οχι εγω
μες στη ζωη πορευτηκα
οσο κι αν κανεις προσεχει
οσο κι αν τα κυνηγα
παντα παντα θα'ναι αργα
δευτερη ζωη δεν εχει....

τι να πω εγω η καημενη μπροστα στο μεγαλειο?
μονο να κουνησω το κεφαλι με ταπεινη αυτογνωσια,
στον τροπο που καποιος εγραψε τοσο απλα
αυτο που εγω προσπαθω να ταξινομισω στο μυαλο μου
και που το πνιγω σε αφθονο ρουμι απο φοβο μηπως και το μυαλο μου
ακουσει την ψυχη μου.
ειναι απιστευτο αυτο που βγαζει η νυχτα...
καθε κυτταρο ξυπναει και απολαμβανει
τη μουσικη και τις γουλιες ρουμι που συνεχιζει να ευχαριστει
τον ουρανισκο.
το σκεφτηκες ποτε φιλε οτι εχουμε ουρανισκο?
μικρο ουρανο μεσα μας.
με αστερια και και πλανητες.
αν ευχαριστιεται ο ουρανισκος μας , χαμογελουν τ'αστερια.
το σκεφτηκες ποτε?
αναρωτηθηκες ποτε αν εχεις ψυχη? και αν τελικα την βρηκες,
τι τελικα ειναι?
γιατι ειναι ετσι τα πραγματα?
αγαπας τον θυμο σου , τον θυμο μου, τη χαρα μου, τη χαρα σου,την απογνωση μας αναζητωντας εναν κοσμο που αλλιως τον θελαμε?
νιωθεις κι εσυ οτι κατι δεν ειναι αρκετο?
οντας ευλογημενη για την αγαπη που μου δινουν και που ισως δεν αξιζω,
αναρωτιεμαι συνεχεια.τι ειναι αυτο που με ενωνει με καποιους ανθρωπους?νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη.
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη,
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη....