Μία σταγόνα της βροχής ξέφυγε και τρύπωσε μέσα στο στόμα μου.
Την έστειλαν τα ξωτικά για να μου κλέψουν τη μιλιά;
Την έστειλαν τα σύννεφα για να διψάσω;
Ή μήπως καθόμουν στα πόδια κάποιου γίγαντα που έκλαιγε;
Δεν θα μάθω ποτέ με το πρόσωπο στραμένο στον ουρανό και κλειστά τα μάτια...
Αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου στον κόσμο,
προτιμώ να ονειρεύομαι...
2 comments:
Έλα βρε Νατ, καλό το όνειρο, αλλά . . . αφού ξέρεις.
Κοίτα γύρω σου, έχεις φίλους :-)
(δεν έχασες τίποτα)
Ακούστηκε σαν παράπονο ε?
Μπα, δεν είχα τέτοια διάθεση.Είναι πιο πολύ η ανάγκη των ημερών για όνειρα...
φιλιά
Post a Comment