χωρις τιτλους και κορωνες

βρισκομαι σε ενα χωρο που εξακολουθω να υπαρχω εντεκα χρονια απο τη ζωη μου.Εδω βγαινει το νυχτοκαματο το δυσκολο.Αυτο του συμβιβασμου.Αυτο που σαν ενα σχοινι με δενει σε εναν τοπο που δεν θελω να ζω.Που θελω να ζησω?

Δεν εχει και πολλη σημασια ισως το που, ουτε το πως.

Ισως πιο πολλη σημασια εχει ο Μεγαλος Ερωτικος που ακουω αυτην την στιγμη.

Ναι το βρηκα τι εχει σημασια.

Ο ερωτας.

'η ακομα καλυτερα,

ο μεγαλος ερωτας.

Ποιος ειν' τρελος απο ερωτα?

Ας κανει λακκους την αυγη

να παμε εκει να πιουμε τη βροχη,

μια που εμεις σε οποια στεγη αραξουμε,

σε οποια αυλη

ο ανεμος χαλναει τον ουρανο

τα δεντρα

κι 'η στειρα γη

μεσα σε μας βουλιαζει...

Αυτα τα λογια ειπε ο Γιωργος Σαρανταρης...

Στην φωτογραφια υπαρχει ερωτας.

Ερωτας ομως για το χρωμα τ'ουρανου,

για την φωτια που στο βαθος καιει,

για τις πετρες που ξαπλωναμε και ακουγαμε απ'αυτες τους ψυθηρους ολων αυτων που αγαπηθηκαν επανω τους...

Ερως ζωο αγερωχο και ηχηρο

τοσο ωστε δεν ξεχωριζει το χτυπημα που καταφερει

απο εκεινο που δεχεται...

Καλημερες.....

ποιος ειπε οτι το ηλιοβασιλεμα ειναι ωραιο μονο στη Σαντορινη?
μετα απο ενα ελληνικο νησι τη Σαμοθρακη, να και μια γευση απο ενα αλλο νησι πολυ-πολυ μακρυα απο εδω καπου στην λατινικη αμερικη.
καλο?

κυριακη πρωι με μασκα οξυγονου

Δροσια ενος πρωινου που επιμενει να μην χαμογελαει με φως.
Εχθες η βροχη τα ξεπλυνε ολα.
Ενω κρυωνω, δεν καλυπτω την γυμνια μου..
Σαν να τιμωρω το κορμι μου για τις απολαυσεις που εχασα.
Χιλιαδες στοματα με καλυπτουν παντου οπου κρυωνω και μεσα σ'αυτον τον οχλο του εαυτου μου ουρλιαζω και η φωνη μου γινεται θρο'ι'σμα.
Την φουστα μου την πηρε ο ανεμος.
Δεν προσπαθω να κρυψω την ντροπη μου.
Προς τι ο πολεμος στη μοναξια στη μεση του ωκεανου?
Ποια γοργονα θα κλεψει την μιλια μου για να σωσει το σκαρι μου απο ναυαγιο?
Κολυμπω στον αερα και πετω στο βυθο.
Δεν τα καταφερνω ουτε να πνιγω, ουτε να πεθανω απο ασφυξια ελειψει αερα...
Δεν πεθαινω και κανεις δεν με σωζει.
Και ποιος νοιαζεται τελικα να σωθει?
Συνεχιζω να κρυωνω και τα βλεφαρα μου κλεινουν απο το βαρος των εικονων.
Πως να αντεξουν αλλωστε εκατομμυρια κινησεις ενος και μονο φυλλου στον ανεμο...
Ατελειωτη θλιψη στην πορεια μιας μερας που κραταει εκατον μια και μιση ωρες.
Ο χρονος συνεχιζει να περνα χωρις αποτυπωματα.
Αγνωστος ο ενοχος...
Συνεχιζω να κρυωνω.
Παγωνω και σαν πτωμα αλλαζω χρωμα.
Τα χειλη μου μελανα, αδυνατουν.
Τα χερια μου αδυναμα παραδιδονται υψωμενα , σαν να ικετευουν στον ουρανο, σ'αυτο το γκριζο πρωινο που παθητικα περιμενει το χειροτερο.
Λεω να κλεισω τα ματια μου στη μουσικη που επαναλαμβανεται χωρις διαμαρτυρια εδω και μια ωρα.
Τα κλεινω ετσι απλα και αρχιζω τα ονειρα

νεα για τον καιρο

ναι η βροχη σταματησε...

ποσο κοστιζει η ευτυχια?

μια δικη μου στιγμη ευτυχιας....Σαμοθρακη,ηλιοβασιλεμα απολυτη ηρεμια.Ποσο μου κοστισε? Τιποτα.Ισως μου κοστισε λιγη μελαγχολια. Δεν πειραζει,λεω.Φθινοπωρο ειναι θα περασει.

σιγουρα τα παιδια ολου του κοσμου εχουν μια σοφια στο βλεμμα που πολλοι θα ζηλευαμε.
δεν ξερω πως αυτα τα κουβανακια φανταζονται το μελλον τους.
κερδιζουν παντως μια στιγμη ευτυχιας καθως προσπαθουν ολα να χωρεσουν σε ενα καρε
μιας φωτογραφιας.
οι στιγμες ευτυχιας γινονται 2, οταν εχεις σκεφτει να φερεις απο την "πλουσια"χωρα σου,
απλες καραμελες της μιας δραχμης.
τοσο κοστιζει η ευτυχια γι'αυτα...

υγ. ο φιλος μου ο 0 comments με ρωτουσε τι ειναι η ζωη και η ευτυχια?

η απαντηση ηταν οτι ειναι συμμαθητες απο το λυκειο που αλλαξαν φυλο...

ποιος ειπε οτι ποναει παντα η πρωτη φορα?

πρωτη φορα σαν συγχρονο ατομο κι εγω ,σε πεισμα των γνωσεων μου για την τεχνολογια,
αποφασισα να εκτεθω σε οσους με γνωριζουν αλλα και σε αλλους
που δεν φταινε σε τιποτα.Η πρωτη φορα δεν ποναει αλλα με κανει αμηχανη.Ειδικα οταν αυτο που γραφω δεν ξερω καν πως θα βγει (αν τα καταφερω να διαβασετε ολα αυτα ).

Να ειστε ευγενικοι μαζι μου γιατι η μελαγχολια του φθινοπωρου δεν παιζεται

besos