Ήθελε πάντα να πετάει

Κάνοντας τα χέρια του φτερά, προσπαθεί να πετάξει. Αποφάσισε να προσπαθεί μόνο τις ημέρες που δεν έχει ήλιο, ίσως από φόβο μη λιώσει...

Δεν ξέρει ακόμα τί πουλί θέλει να γίνει. Αν γίνει μεγάλο, θα τον φοβούνται αλλα θα επιβιώσει. Αν γίνει μικρό, θα τον αγαπούν αλλά η ζωή του θα γίνει ένας διαρκής αγώνας.

Τελικά αγάπη ή επιβίωση?

Τα αχ και βαχ του δρόμου

Δεν χρειάζεται να περπατώ στα κάρβουνα για να "αναστενάζω". Είναι τελικά μία ανάγκη, που καλύπτω (πια) χωρίς συνείδηση. Με έκπληξη παρατηρώ οτι είναι και μία απόλαυση , από τις λίγες που μου έχουν απομείνει....

Είναι όμως πολύ αστείο όταν αβίαστα το κάνω στο δρόμο και συχνά τραβάω τα βλέμματα των περαστικών, γεμάτα απορία. Απορία γιατί ένας αναστεναγμός μπορεί να είναι έκφραση απόλαυσης αλλά επίσης και έκφραση πόνου. Δεν κάθομαι να εξηγήσω φυσικά. Ο καθένας διαλλέγει ανάλογα με τη δική του διάθεση.

Έχει πλάκα όμως....

...

Αυτό από τους δρόμους της Αθήνας...

Η φωτιά στα χέρια του γίνεται γαλαξίας....

άδεια χαρά, όχι παιδική

Άλλες είναι οι ώρες που η μοναξιά διαλλέγει να μου κλείσει το μάτι.

Είναι σκληρές οι σκιές της νύχτας.

Πώς να τολμήσω να γίνω παιδί σε έναν κόσμο που όλα γεννηθηκαν γερασμένα...

Άδεια χαρα, όχι παιδική, περιμένει.

Θα περιμένει για πολύ.

Ας περιμένει?