coffee and cigaretts in a sunny day in Barcelona.
nice...
i dedicate this taste and feeling to every-one i love.
besos amigos

φευγω αγαπες.....
φευγω

ποτε θα μεγαλωσω επιτελους?

ειναι το παλι αργα το βραδυ.
παλι το μυαλο μου βομβαρδιζεται απο χιλιαδες ερωτησεις το λεπτο.
τελικα αναρωτιεμαι "μηπως εχασα κατι?".
τι ειναι αυτο που μου κλεινει καθε φορα τα ματια?
τι ειναι αυτο που με κανει να εμπιστευομαι τοσο πολυ κατι η καποιον?
τι με κανει να επαναλαμβανω τα ιδια λαθη?
τι ειναι φιλοτιμο?
ποτε θα μεγαλωσω?
αναρωτιεμαι που φταιω, γιατι μονο εγω φταιω, το ξερω.
παντα προσπαθουσα να ειμαι ενα απλο καλο ατομο.
αυτο για οσους με ξερουν, δεν μπορεσα να το καταφερω παντα.
και θυμωνα (και θυμωνω) και γκρινιαζα (και γκρινιαζω) και ολα τα καλα (και κακα ) που εχουν οι ανθρωποι.
ομως προσπαθησα πραγματικα και αυτο δεν το αμφισβητει κανεις,
να μην εκμεταλευτω...
εχω μια δουλεια που στη χειροτερη εχω 6 υπαλληλους και στην καλυτερη 9.
δυστυχως ειμαι "αφεντικο".
δεν ηθελα ποτε αυτον τον ρολο...απλα ετυχε.
δεν ηταν η δουλεια του μπαμπα.
δουλεψα παρα πολυ.... ε και?
ειναι τοση η μιζερια που υπαρχει σ'αυτον τον τοπο
που το μονο που μπορουν να κανουν οι ανθρωποι ειναι να κλεβουν...
το θεμα ειναι οτι δεν κλεβουν πια απο τους "πλουσιους" μονο.
κλεβουν ο,τι βρουν.
σημερα καταλαβα οτι με κλεβουν.
με πειραξε γιατι κατα καιρους εχω πεσει θυμα πολλες φορες.
πιο πολυ με οργιζει τι κανει εναν ανθρωπο να εξεφτελιστει ετσι.
ως τωρα κλεβαμε κανενα σαπουνι απο τον γουτζιδη(super πλουσιος της πολης) και νομιζαμε οτι "χτυπουσαμε" το κεφαλαιο...
τωρα φτασαμε να κλεβουμε ο ενας τον αλλον...
ναι θα κανω τα δεοντα, θα στησω παγιδα , θα τον/την πιασω, θα κανω μηνυση,θα παω στα δικαστηρια και στο προσωπο του/της θα εκδικηθω ολους αυτους που μου καναν το ιδιο.
και τι εγινε?
θα ερθει μετα καποιος αλλος και ξανα απο την αρχη.
τους ψηφησαμε την κυριακη ε?
καλα να παθουμε.
ποτε επιτελους θα μεγαλωσω και να βγαλω ενα σπαθι και να τους "καθαρισω" ολους?
ποτε?
ισως ποτε.....

νυχτες ποτισμενες με ρουμι

εχει παει πολυ πρωι πια.
αποφασισα να γραφω μονο με μικρα.
τερμα τα κεφαλαια, και ας σηματοδοτουν μια αρχη που τοσο λαχταρω.
σε λιγο θα καταργησω και τα κοματα και τις τελειες.
γιατι οχι?
ετσι και αλλιως αυτες οι εξομολογησεις εχουν καθαρα μορφη το λιγοτερο σαν σε αυτη στον εαυτο μου...
πολλοι λιγοι με διαβαζουν(καλο αυτο) μα νομιζω οτι αυτοι οι λιγοι καταλαβαινουν.
καπως ετσι ξεκινησα. περα απο την αναγκη μου να πω τις χαζομαρουλες μου, ηθελα να μαθαινω με πλαγιο τροπο τι κανουν καποιοι φιλοι που ειναι μακρυα. επρεπε να υπογραψω σαν blogger για να μπορεσω να στειλω μια καλησπερα.
λοιπον φιλε στην αθηνα μου λειπεις πολυ, ειδικα τετοιες ωρες που ξυπναω.αργα το βραδυ.τοτε ξυπνανε οι ψυχες.
σε διαβαζω και σε εχω κοντα.
ακουω μουσικη που δεν με συμφερει.ακου.

εδω στου δρομου τα μισα
εφτασε η ωρα να το πω
αλλα ειν' εκεινα που αγαπω
γι'αλλου γι'αλλου ξεκινησα
σε αληθινα στα ψευτικα
το λεω και τ'ομολογω
σαν να'μουν αλλος κι οχι εγω
μες στη ζωη πορευτηκα
οσο κι αν κανεις προσεχει
οσο κι αν τα κυνηγα
παντα παντα θα'ναι αργα
δευτερη ζωη δεν εχει....

τι να πω εγω η καημενη μπροστα στο μεγαλειο?
μονο να κουνησω το κεφαλι με ταπεινη αυτογνωσια,
στον τροπο που καποιος εγραψε τοσο απλα
αυτο που εγω προσπαθω να ταξινομισω στο μυαλο μου
και που το πνιγω σε αφθονο ρουμι απο φοβο μηπως και το μυαλο μου
ακουσει την ψυχη μου.
ειναι απιστευτο αυτο που βγαζει η νυχτα...
καθε κυτταρο ξυπναει και απολαμβανει
τη μουσικη και τις γουλιες ρουμι που συνεχιζει να ευχαριστει
τον ουρανισκο.
το σκεφτηκες ποτε φιλε οτι εχουμε ουρανισκο?
μικρο ουρανο μεσα μας.
με αστερια και και πλανητες.
αν ευχαριστιεται ο ουρανισκος μας , χαμογελουν τ'αστερια.
το σκεφτηκες ποτε?
αναρωτηθηκες ποτε αν εχεις ψυχη? και αν τελικα την βρηκες,
τι τελικα ειναι?
γιατι ειναι ετσι τα πραγματα?
αγαπας τον θυμο σου , τον θυμο μου, τη χαρα μου, τη χαρα σου,την απογνωση μας αναζητωντας εναν κοσμο που αλλιως τον θελαμε?
νιωθεις κι εσυ οτι κατι δεν ειναι αρκετο?
οντας ευλογημενη για την αγαπη που μου δινουν και που ισως δεν αξιζω,
αναρωτιεμαι συνεχεια.τι ειναι αυτο που με ενωνει με καποιους ανθρωπους?νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη.
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη,
νιωθω τοσο μικρη και τοσο λιγη....

βροχη μεσα στο δασος

Αυτη την καταπληκτικη βραδυα
που μυριζει βρεγμενα φυλλα και χωμα
πεταξα μια ευχη στον ουρανο
με οση δυναμη ειχα.
Στο δρομο οι λεξεις αγκαλιασαν τη βροχη
και γυρισαν πισω ανακατες.
Βρεχει επιθυμιες ανομολογητες
που δεν μπορεσαν να φτασουν ουτε τ'αστερια.
Παντα στα δυσκολα εγω,
δοκιμαζω ξανα και ξανα και ξανα...
Τα ιδια.
Αξιζε ομως την προσπαθεια...

Hasta la victoria siempre...

θελουμε να ειμαστε οπως ο che ... υπογραφει ο Fidel στη Santa Clara.

Βεβαια μαλλον αλλα εννοουσε και αλλα εκανε.Τι να πεις ομως???

ο καημενος ο Ernesto υπαρχει παντου.

Σε μπλουζακια,αναπτηρες,ποτηρακια,τασακια,κουτια απο σπιρτα,στυλο,μολυβια,σκουφια,κασκολ και σε ποσα αλλα...

Που να φανταζοταν την βιομηχανια που θησαυριζει με την επανασταση του και τον μπερε του.

Κατω απο αυτο το αγαλμα υπαρχει ενα δωματιο σαν μουσειο-μνημειο με προσωπικα αντικειμενα του και καποια ημερολογια με σκεψεις του.

Την ευλαβεια με την οποια κυκλοφορεις στον χωρο, δεν σου την επιβαλει κανεις παρα μονο η ιστορια και ο θρυλος.

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE......

το βλεμμα...

ενιωσα την αναγκη να σας δειξω αυτο το βλεμμα.
Θα ηθελα απο εσας τους λιγους που με ανεχεστε,
να μου πειτε τι βλεπετε...
ισως αν βλεπουμε ολοι το ιδιο ,κατι να αλλαξει.....