Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Με μία καρφίτσα σκαλίζει την ψυχή της για να κρύψει μέσα της λίγη ελπίδα. Κάνει χώρο για να την αγκαλιάσει η ζωή.Η ενοχή είναι σιωπηλή και ήταν πίσω από κάθε της βήμα. Μία σκιά που πολλές φορές έμπαινε μπροστά της και της έκλεβε τον ήλιο. Μα είναι δυνατόν να γίνεται αυτό; Μπαίνουν οι σκιές μπροστά; Αναρωτήθηκε.
Η ενοχή έχει χρώμα μαύρο. Είναι δύσκολη η παραδοχή της. Της βάφει τα βήματα χωρίς να το καταλάβει. Σε έναν απλό περίπατο το πλακόστρωτο πίσω της γίνεται μαύρο. Ταιριάζει με τα ρούχα που διαλέγει να φοράει το χειμώνα.
Θα αλλάξει όμως, θα πάρει πίσω τον ήλιο της και θα βάψει την ενοχή της βαθύ γαλάζιο για να γίνει ένα με τον ουρανό ή ένα με τη θάλασσα.
Θα την κάνει καράβι να φύγει μακρυά...
